ΙΣΤΟΡΙΑ

Οι πρώτοι κάτοικοι της Αντιπάρου κατά τους ιστορικούς χρόνους ήταν Φοίνικες από τη Σιδώνα, τους οποίους διαδέχθηκαν διάφοροι κατακτητές. Στην αρχαιότητα η Αντίπαρος ήταν γνωστή ως Ωλίαρος και η ιστορική της πορεία είναι κυρίως συνδεδεμένη με αυτή της Πάρου, της οποίας ήταν αναπόσπαστο τμήμα.

Η πρώτη αναφορά της Αντιπάρου με τη σημερινή ονομασία της γίνεται μόλις τον 13ο αιώνα. Η λέξη όμως είναι αρχαία, καθώς σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Αντίπαρος ήταν ένας από τους 50 γιούς του Αίγυπτου, ο οποίος δολοφονήθηκε, όπως και 48 από τα αδέλφια του, από τη σύζυγό του Κριτομηθέα, που ήταν μια από τις 50 Δαναΐδες.

Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους και μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα και την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το νησί υποφέρει από τις επιδρομές πειρατών από την Αλγερία, την Κρήτη, την Κεφαλλονιά και αλλού. Το 1537 η Αντίπαρος μαζί με τις υπόλοιπες Κυκλάδες πέφτει στα χέρια των Οθωμανών και του φοβερού πειρατή Μπαρμπαρόσα και κατά τη διάρκεια της μαύρης εκείνης περιόδου η Αντίπαρος υπέστη πολλές καταστροφές όχι μόνο από τις επιδρομές των κατακτητών αλλά και από τους πειρατές.

Οι κάτοικοι του νησιού ήταν από τους πρώτους Κυκλαδίτες που έλαβαν μέρος στην Ελληνική Επανάσταση. Το νησί έγινε και επίσημα τμήμα του Ελληνικού κράτους το 1832. Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αντίπαρος πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση κατά των Γερμανών, έχοντας μετατραπεί σε μυστική βάση των Συμμάχων.